Sny Księdza Bosko: sen o wężu i różańcu

Wiele snów, które Ksiądz Bosko opowiadał swoim chłopcom, miało ewidentnie cele wychowawcze, i to w tak dużym stopniu, że często nawet jego biografom nie udało się jasno rozróżnić, co jest snem, wizją i opowiadaniem o charakterze pedagogicznym.

Z pewnością do takich snów należy “sen o wężu i różańcu” (“Memorie Biografiche” VII, 238-243). Datowany na lato 1862 r., wyraźnie ukazuje centralne miejsce Maryi Wspomożycielki nie tylko w życiu świętego, ale w jego wizji pedagogicznej, a także i to, że pobożność maryjna nigdy nie stanowiła przeszkody, ale była była bodźcem dla jego chłopców, zachęcając ich do pełnego przeżywania życia sakramentalnego i kościelnego.

Przedstawiając ten sen, biograf Księdza Bosko, ks. Giovanni Battista Lemoyne, zaczyna od epizodu, który miał miejsce wiele lat wcześniej: «W lutym 1848 r. markiz Robert d’Azeglio, osobisty przyjaciel Karola Alberta i senator Królestwa, zaszczycił Oratorium Księdza Bosko swoją wizytą. Święty towarzyszył mu w zwiedzaniu całego domu. Markiz wyraził serdeczne zadowolenie, ale miał jedno zastrzeżenie: określił jako czas stracony ten poświęcony na odmawianie Różańca.

“Niech ksiądz wreszcie da spokój – powiedział – z odmawianiem tej staroświeckiej modlitwy pięćdziesięciu Zdrowaś Maryjo, recytowanych jedno po drugim”.

“Muszę powiedzieć – odpowiedział Ksiądz Bosko – że jestem bardzo przywiązany do tej praktyki; i na tym, tak mógłbym rzec, opiera się moja instytucja; jestem gotów zrezygnować z wielu innych rzeczy, które są również ważne, ale nie z tego”. I z właściwą sobie odwagą dodał: “A nawet, gdyby to było konieczne, byłbym gotów zrezygnować z Pana cennej przyjaźni, ale nigdy z odmawiania Świętego Różańca”».

I potem ks. Lemoyne przystępuje do opisu jego snu:

«Do nawawiania chłopców, aby umiłowali różaniec, skłaniały go również jego sny. Przytoczymy jeden z nich. Miał go w wigilię Wniebowzięcia w 1862 roku. Śniło mu się, że jest w swoim rodzinnym mieście – dziś Colle Don Bosco – w domu swojego brata, ze wszystkimi chłopcami. I oto staje przed nim Ktoś (jego Przewodniczka ze snów) i zaprasza go ma łąkę przylegającą do podwórza; tam pokazuje mu ogromnego i strasznie grubego węża o długości 7-8 metrów. Ksiądz Bosko jest przerażony i chce uciec. Ale Przewodniczka prosi go, aby się nie bał i pozostał. Potem bierze sznur, wraca do Księdza Bosko i mówi mu:

– Weź ten sznur i trzymaj go mocno; ja wezmę jego drugi koniec i rozciągniemy go nad wężem.

– A potem?

– A potem spuścimy mu go na kark.

– Nie! Na miłość boską! Biada nam, jeśli to uczynimy. Wąż obróci się rozjuszony i nas zagryzie.

“Ale Przewodniczka nalegała – opowiadał ksiądz Bosko. – Zapewniła mnie, że wąż nie uczyni mi żadnej krzywdy i tak długo mnie przekonywała, aż zgodziłem się zrobić tak, jak chciała. Ona tymczasem uniosła sznur i uderzyła nim gada w kark. Wąż podskoczył i odwrócił głowę, chcąc ugryźć to, co go uderzyło, ale został związany jakby w pętlę.

– Trzymaj mocno! – zawołała Przewodniczka – Nie wypuszczaj sznura!

I pobiegła przywiązać drugi koniec sznura, który miała w ręku, do pobliskiego kołka; potem przywiązała początek liny, którą trzymałem ja, do kraty w oknie. Tymczasem wąż rzucał się tak wściekle i tak mocno uderzał głową i swymi silnymi splotami o ziemię, że jego ciało zaczęło się rozdzierać, a jego kawałki rozbryzgiwały się daleko.

Po śmierci węża Przewodniczka odwiązała sznur od okna i drzewa, zwinęła go i schowała do skrzynki. Po chwili ją otworzyła. Ku zdumieniu mojemu i chłopców, którzy się zbiegli, zobaczyliśmy, że sznur ułożył się w słowa: Zdrowaś Maryjo! Przewodniczka wyjaśniła:

Wąż przedstawia demona, a sznur modlitwę Zdrowaś Maryjo, a raczej różaniec, który stanowi kontynuację Zdrowaś. Nim można pokonać, zwyciężyć i zniszczyć wszystkie piekielne demony”.

W tej chwili oczom księdza Bosko ukazała się bardzo bolesna scena: zobaczył młodych ludzi, którzy zbierali kawałki wężowego mięsa, jedli je i zatruwali się.

Nie mogłem się uspokoić – opowiadał ksiądz Bosko – ponieważ pomimo moich ostrzeżeń nie przestawali jeść. Krzyczałem na jednego, krzyczałem na drugiego; biłem ich po twarzy, nie szczędziłem razów, starając się przeszkodzić im w jedzeniu, ale na próżno. Wychodziłem z siebie i wtedy zobaczyłem wokół mnie mnóstwo młodych ludzi, leżących na ziemi w żałosnym stanie.

Ksiądz Bosko zwrócił się do Przewodniczki z pytaniem:

– Czy jest jakieś lekarstwo na to zło?
– Tak, jest.
– Jakie?
– Tylko kowadło i młotek.
– Jak to? Czy mam kłaść ich na kowadle i bić młotkiem?
Właśnie – odpowiedziała Przewodniczka – młotek oznacza spowiedź, kowadło Komunię: trzeba użyć tych dwóch narzędzi».

Źródło: ANS