Promowanie zrównoważonego, integralnego rozwoju człowieka
Promowanie zrównoważonego, integralnego rozwoju człowieka. „Rozwój” to termin, który ma kilka implikacji. Rozwój to nie tylko zmniejszanie ubóstwa i nierówności, to nie tylko akumulacja bogactwa i większa dostępność dóbr i usług.
Technokratyczny model rozwoju traktuje przyrodę jako nieskończone źródło energii i zasobów naturalnych, fałszywie twierdząc, że negatywne skutki nadmiernej eksploatacji zasobów naturalnych, intensywnego wykorzystania paliw kopalnych i bezprecedensowego niszczenia ekosystemów można łatwo uzupełnić (LS 23, 24, 106; CV 11, 23, 29).
W ten sam sposób modele rozwoju, które ideologicznie odrzucają Boga lub są ożywiane ateizmem obojętności, stają się nieświadome Stwórcy i grozi im również ignorancja w zakresie wartości ludzkich. W rzeczywistości pozbawiają one siły duchowej i moralnej, która jest niezbędna do osiągnięcia integralnego rozwoju człowieka.
Bezbożny model rozwoju prowadzi do rozwoju wyłącznie na poziomie ludzkim, który łatwo wpada w pułapkę myślenia, że może osiągnąć własne zbawienie i w końcu promuje zdehumanizowaną formę rozwoju. Rozwój musi być «prawdziwy», «integralny» i «zrównoważony» w tym sensie, że uwzględnia wymiar ekonomiczny, społeczny, polityczny, kulturowy i duchowy osoby ludzkiej, która musi troszczyć się o stworzenie dla następnych pokoleń. Ta holistyczna wizja rozwoju jest zakorzeniona w katolickiej nauce
społecznej, ale podzielana także przez inne tradycje religijne, a także filozoficzne i mądrościowe.
Integralny rozwój człowieka opiera się na trzech zasadach: godności ludzkiej, solidarności i pomocniczości. Godność człowieka jest zakorzeniona w przekonaniu, że osoba ludzka została stworzona na obraz i podobieństwo Boga (Rdz 1, 26). Solidarność jest zakorzeniona w uznaniu, że jesteśmy spadkobiercami poprzednich pokoleń, że korzystamy z wysiłków tych, którzy byli przed nami oraz osób nam współczesnych, a także że jesteśmy powołani do troski o stworzenie dla przyszłych pokoleń.
Pomocniczość, kluczowa zasada nauki społecznej Kościoła, polega na udzielaniu pomocy od poziomu wyższego do niższego za pomocą odpowiednich środków. Z drugiej strony oznacza to, że wyższy szczebel nie podejmuje decyzji przeznaczonych dla właściwego niższego szczebla, pozbawiając go jego funkcji (KKK 1883).
Ks. Alfred Maravilla SDB – radca generalny ds. misji
DO REFLEKSJI I DZIELENIA SIĘ
– Jaki jest mój model rozwoju w formacji młodych ludzi na uczciwych obywateli i dobrych chrześcijan (Konst. 31)?
– W jaki sposób możemy wspierać zrównoważony, integralny rozwój powierzonych nam osób?
Źródło: Cagliero 11
